Jobcrafting: Mag jij het verschil maken?
Heb jij ze ook wel eens ervaren, als naaste of als patiënt? De kleine gebaren, de kleine blijken van aandacht die in het ziekenhuis het verschil maakten in je beleving?
Binnenkomen in de hectiek van een afdeling waar je familielid zojuist met gillende sirenes is binnengebracht. Overal mensen die snel lopen, bezig zijn, met elkaar praten, maar jou niet schijnen te zien. Je voelt je verward en enigszins hulpeloos totdat er ineens iemand is die je opmerkt. Iemand die zich realiseert dat het voor jou geen werk is, maar een 'life event'. Iemand die je een kopje koffie aanbiedt en een stoel. De dame van de maaltijdservice.
Of je bent in je eentje aan het prutsen met de drukknoopjes van een hesje en iemand biedt je haar hulp aan. Met geduld maakt ze je knoopjes dicht en geeft je vervolgens een paar bemoedigende woorden cadeau. De schoonmaakster.
Kleine gebaren met een grote impact. "Normaal', denk je misschien.
Toch zeiden beide dames in deze voorbeelden, terwijl ze deden wat ze deden: 'Eigenlijk mag ik dit helemaal niet doen'.
Wat ben ik blij dat ze toch besloten het te doen. Zij maakten het verschil. Niet alleen voor de cliënt, maar ook voor hun eigen werkbeleving en vooral ook voor de organisatie.
De kracht van jobcrafting! Welke kleine extra's kun jij doorvoeren in je werk om het verschil te (blijven) maken?