Werkgeluk: doel of richting?
Het is de week van het werkgeluk. Een boeiend begrip: Werkgeluk…. Wat is het eigenlijk? Ik gebruik het woord regelmatig, zelfs hier op LinkedIn in mijn profieltekst, maar toch heb ik er vaak een lichte aarzeling bij. Waarom? Omdat ‘werkgeluk’ voor mij enigszins neigt naar begrippen als droombaan, ultieme passie of bijzondere roeping. Het suggereert een permanente toestand, een volmaaktheid, een eindstation. Nog los van de vraag of het realistisch is, kan dit idee verlammend werken in een ontwikkelingsproces.
Mensen bij mij aan tafel zeggen nogal eens: “Ik wil nu de perfecte keuze maken, want anders zit ik over een paar jaar weer zo.” Ik kan me voorstellen dat ze zo denken, maar het maakt het moeilijk om in beweging te komen, want wat is perfect? Welke keuze is nu perfect en straks ook nog? Welke garantie heb je?
Het gaat om doen, ontwikkelen en ervaren. Ik heb geluksmomenten gekend in mijn loopbaan en ook dieptepunten. Je zou kunnen zeggen dat ‘mijn loopbaan en ik’ ons samen hebben ontwikkeld tot waar we nu staan. Ik vind mijn werk fantastisch. Ik ontmoet vele boeiende mensen die ik mag begeleiden in hun ontwikkeling. Dit zorgt voor stapels 'werkgeluksmomenten', maar het blijft een actief en continu proces. Werkgeluk is geen 'status quo', het is een proces van soms (keihard) vallen, weer opstaan en doorgaan. We geven er zelf richting aan. Onderweg is er soms werkgeluk en soms is er gewoon werk. Gelukkig maar.